Piwo w stylu bursztynowe ale – miało być american amber ale ale z chmielami nie wyszło.
Piwo uwarzone z niechmielonych ekstraktów słodowych. Chmielone było wyłącznie polskimi chmielami: Marynką i Lubelskim. Wyszło bardzo dobre piwo bursztynowe, ok 6% alkoholu – 12% ekstraktu.
Następnym razem warka bursztynowego ze słodów na amerykańskich chmielach :).
Ostatnia (jak na razie) puszka – Coopers Ginger Beer. Piwo stworzone na upały i do drinków. Wykonane w wersji bezalkoholowej. Wyszło dość mętne i potężnie smakuje imbirem. Trzeba będzie kiedyś zrobić jakieś imbirowe ze słodów.
Sam proces warzenia był dość dziwny – wszystkie etapy rozegrały się jednego dnia w odstępie liku godzin.
Pierwsza warka stworzona w oparciu o niechmielone ekstrakty słodowe. Był to kolejny krok w mojej piwowarskiej ewolucji: dobór ekstraktów, samodzielne chmielenie oraz wybranie drożdży. Było to już coś więcej niż pomysł na konkretną puszkę, oraz znacznie więcej czasu poświęconego na zrobienie tego piwa.
Piwo miało być w stylu warki #2 a wyszło coś na wzór bittera, a przynajmniej mi tak smakowało. Co do smaku – lekkie, o miłym nachmieleniu. Piwo było bardzo pijalne i bardzo szybko zniknęło. Traktuję jego założenia jako dobry wstęp dla ESB :D.
Marcin Żniwiarz czyli Coopers Wheat Beer. Kolejna warka na puszcze Coopersa modyfikowana przez zamianę drożdży z zestawu na WB-06. Piwo bardzo mocno odfermentowało dając lekko ponad 6% alkoholu oraz zbyt wytrawny smak.
Sam smak raczej nie zachwyca – nie jest to pszenica moich marzeń. Goździki były podczas fermentacji a potem znikły, banana nikt nie widział (ani nie czuł). Jedynie co to piana jest dość udana w tej pszenicy.
Próby wykorzystania go np. w charakterze grzańca też wiele nie dały. Co ciekawsze po pewnym czasie z nieklarownego stał się klarownym.
Powrót do Coopers’a – India Pale Ale. Pierwszy raz postanowiłem coś zmodyfikować w oryginale przez dodatkowe chmielenie. Sam pomysł nie był zły, lecz wykonanie tragiczne. Kupiłem potężny amerykański chmiel goryczkowy Zeus i chmieliłem jakieś 8 minut. W efekcie piwo trącało chmielem, który raczej nie pachniał najlepiej.
Była to ogólnie dość dziwnie skonstruowana IPA. Z powodu braku ekstraktów jasnych wykorzystałem ciemny. Otrzymałem moje pierwsze ciemne „IPA” o dość dziwnym zapachu i smaku. Po dłuższym okresie leżakowania było dość intrygujące chociaż nie polecam takiej kombinacji. Było to też pierwsze tak ciężkie piwo bo aż 14°blg – 6% abv.
Piwko spotkało się z dość dużym zainteresowaniem – możliwe, że 6% alkoholu + butelki 0,5l poprawiły jego odbiór :).
Na marginesie robienia piwa z puszek – szczepy drożdży stosowane przez Coopersa są dość idioto odporne, co nie oznacza, że można z nimi robić co się chce.
Pierwszy Brewkit Muntons. Piwo wyszło dużo lepsze niż wcześniejsze puszki. Brakowało mu nut palonego jęczmienia ale poza tym miło się je piło. Technicznie piwo uwarzone całkiem dobrze i sprawnie, żadnych wad dominujących tą warkę nie wyczułem. Pierwszy raz miałem odczynienia z piwem, które dość słabo odfermentowało tworząc piwo w stylu.
Jeżeli jeszcze kiedyś miałbym powtórzyć jakiś brew-kit wybrał by właśnie jego, oczywiście „doprawił” bym go do smaku palonym jęczmieniem i sporą ilością chmielu na wzór amerykańskich stoutów.
Moja druga puszka – Coopers Real Ale. Piwo górnej fermentacji. Tym razem już pełne – 12% ekstraktu o znacznie lepszym smaku. W dalszym ciągu czuć, że to puszka ale z czasem smak ten stawał się coraz mniej wyczuwalny i męczący.
Piwo raczej niczym się nie wyróżniało po za jedną rzeczą – to był mój pierwszy uciekinier z fermentora :). Spora ilość piany wydostała się rurką i zalała całą powierzchnię wieka.
Z warki na warkę podejście oraz technika ulegają poprawie.
Była to pierwsza warka z własnymi etykietami.
